İkizlerimi kucağıma almama bir gün kala...

Doğumdan önceki gün sonsuz bir dinginlik ve heyecan vardı. Şuan annemle baş başa olduğumuz o günü nasıl geçirdiğimizi, ne yediğimizi, neler yaptığımızı hiç hatırlamıyorum. Ancak o günkü hazırlıklar ve sakinlik içindeki gizli telaş ömrüm boyunca sanırım aklımdan hiç çıkmayacak. Gün, hayatımın bir döneminin son günüydü ve ertesi gün hayatımda yepyeni bir dönem başlayacaktı.

Bütün ailede sonsuz bir heyecan ve sevinç yaşanırken herkes görev paylaşımı ve programını yapmış sahne almayı bekliyordu. Arayan herkes heyecanıma heyecan katarken, annemin bütün hazırlıkları halletmiş olmasının verdiği o sakinliği beni de sakinleştiriyordu. O akşam babam ve canım dostum Selen Kınay’da heyecanımıza ortak oldular. İşten çıkıp doğru biz geldiklerini hatırlıyorum ama birlikte yemek yemiş miydik, çay içmiş miydik hiç hatırlamıyorum. Babam o akşam gidip balonlarımızı teslim almıştı. Annem ve Selen’in sabahki hazırlık planlarını dinlerken, bu mutluluğumuzu bu derece paylaşıyor oldukları için çok seviniyordum.

Hastaneye götürülecek tüm eşyalar günler önceden hazırlanmış, son derece süslü ve taşınabilir durumda ikizleri karşılamayı bekliyorlardı. Sabah hiçbir telaş ve aksilik yaşanmaması için akşamdan tüm eşyaları arabalara yerleştirdiler. Kapıdan elleri kolları süslü süslü mavi pembe kutularla çıkışları hala gözümün önünde. Hepimizde sonsuz bir heyecan ve sevinç vardı. Yarın ikizlerimizi kucağımıza alacak ve onlarla birlikte hayata yeniden başlayacaktık.

Ve gün bitmeye yakın herkes istirahat etmeye çekilince eşim ve ben evimizde son kez yalnız kaldık. İkizlerimizin odasına gidip aşkla el ele tutuşup konuşmadan gülümseyerek mutluluğumuzu yaşamıştık. Heyecanımız ve sevincimiz doruk noktasındayken sabah olmasına saatler değil bir asır var gibiydi. Ev kalabalıkken anlamamıştım ama ne zamanki herkes sabah buluşmak üzer gitti, bütün hazırlıklar tamamlandı ve biz eşimle baş başa kaldık işte o an anlamıştım nasıl heyecanlı olduğumu. İyi ki o gün yalnız değildim ve iyi ki bütün hazırlıklar çok önceden tamamlanmıştı. O gün hiç yorulmadığım için ne uykum ne de uyuyabilecek kadar sakinliğim vardı. İkizlerimin verdiği ağırlıkla normalde de çok rahat  yatamasam da o gece onlara en yakın olduğum son geceydi ve sabaha kadar onlarla konuşup sevmiştim. Bebeklerime olan sevgimi anlata anlata uyumuştum o gece.

Bana o en heyecanlı gecemde destek olup, sakinleşmeme sebep olan babama, anneme, can dostum Selen’ime ve tabi ki hayatı paylaştığım canım eşime sonsuz teşekkürler.