Hayatımızın resmen değiştiğini hissediyorum, daha mutluyuz, daha neşeli, daha konforlu ve daha özgür...
Ve taşındığımızdan beri bir çok şey farkettim, çok şey öğrendim hatta bazı şeyler öyle gereksizmişki.
Eğer yağmur yoksa çocuklar bütün gün sokaktalar kirden yüzleri kararana kadar, oyuncak desen işte böyle odundan kılıç yapıp müthiş mutlu oluyorlar. Sokakta komşu arkadaşlarıyla yerlere oturup uzun uzun sohbetler ediyorlar, mutfak camından izliyorum yüzleri hep gülüyor, hatta bazen aşırı mutlu görünüyorlar.
Ellerinde tek bir oyuncak yok, herşey doğal , ya çalı çırpı toplayıp oyun kuruyorlar ya ellerindeki odundan sopalarla oynuyorlar ya bisiklete biniyorlar ya da sadece koşup eğleniyorlar.Bir bakıyorum kör ebe oynuyorlar, bir bakıyorum istop, bazen sadece koşuyorlar o uçtan o uca bazen de bisikletle ard arda turluyorlar.Ne telefon var ellerinde ne tablet, öyle tonla paralar verip aldığımız oyuncaklarınsa yüzüne baktıkları yok.
Neden biliyor musunuz?
Çünkü çocuklar doğal olanı seviyor,onlar için en mutlu anlar plansız, özgürce ve içlerinden geldiği gibi davrandıkları anlar. Kirlenmek, düşmek, yorulmak mutlu ediyor onları.
Özellikle şu pandemi döneminde hepimiz isyan ediyoruz, durmuyorlar, doymuyorlar, tablet telefon hep ellerinde, ne yapsak mutlu edemiyoruz. Oysa onların çocuk olduğunu, istedikleri tek şeyin “Çocuk gibi büyümek” olduğunu unutuyoruz.
Düşünsenize sizler bizler böyle mi büyüdük?
Her fırsatta sokağa fırlamaz mıydık?
Hatta gece karanlığında bile eve girmek istemezdik.
Şimdi kaç çocuk sokakta oyunla büyüyor?
Kaçı bisikletle yarış yapıyor arkadaşıyla?
Kaç tanesi oyun oynarken terleyebiliyor?
Maalesef çok az sayıda çocuk, çocuk gibi büyüyor. Sizce de biraz haksızlık etmiyor muyuz?
