Lal ve Can doğduklarında henüz 36 haftalıklardı.
Lal, 2200 Can ise 1800 gramdı.
Öyle küçük öyle zayıflardı ki, doğdukları an çok endişelenmiştim oysaki zayıf oldukları kadar da güçlü çıkmışlardı hiç küveze ihtiyaç duymadılar ama bu güçleri annelerini emecek kadarda çok değildi.
Doktorlar , özellikle Can'ın çok minik olduğunu, emmeyi denersek hemen yorulacağını buna hiç gerek olmadığını söylediklerinde galiba buna hazırdım. Hastane de kaldığımız 3 gün Can'ı emzirmeyi hiç denemedim, Lal için bir iki deneme yaptık hatta Lal hırsından deliye döndü bir gece ama başaramadık. Süt sağma makinesi geldi odaya, sütümü sağmayı denedik ama onda da çok az süt geliyordu, mamaya devam edecektik belli ki.
Eve çıkınca ilk iş, hastane tipi süt sağma makinesi kiraladık, gün içinde fırsat buldukça sağıyordum 20 cc gelse 10-10 bölerek veriyor üstüne mama takviyesi yapıyordum. Lal 'de Can'da hiç emmediler beni, anne sütü girdimi vücutlarına evet girdi ama gün oldu kaşıkla verdim gün oldu biberonla içirdim az çok aldılar anne sütünü.
Şimdi ben onları emzirmediğim için kötü anne olabilir miyim? Sevgimi ve ilgimi öyle yoğun veriyorum ki onlara ,vicdanım öyle rahat ki hatta emziren birçok anneden çok daha iyi bir anne olduğuma inanıyorum.Annelik emzirmeyle bitmiyor fedakarlıkların, vazgeçtiklerin, başında beklediğin geceler, gözlerine baka baka söylediğin şarkılar,her şeyin en iyisi için verdiğin mücadele, 9 ay karnında taşımak milyonlarca neden yazabilirim iyi bir anne olmak için...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder