Tek çocuk olmanın avantajları varken,dezavantajlarımda vardı tabiki.
Kardeş gibi büyüdüğüm, kuzenlerim, arkadaşlarım vardı ama büyüdükçe anladım kardeşliğin gönülden olamadığını hatta öz kardeşlerin bile birbirine menfaatleri için sırt çevirdiğini gördüm.
Oldum olası derdimki mutlaka bir kardeşi olmalı insanın, büyüdükçe bu düşüncem değişti tek çocuk en güzeli demeye başladım. Sonra Lal ve Can doğdu, büyüdüler ve inanılmaz iyi arkadaş oldular, birbirlerinden ayrılmaz, birbirlerini ayırmaz oldular arada ufak tefek çekişmeleri olsada kendilerinden bahsederken “Lal ve Can” demeye birbirlerini bir görmeye başladılar. Onları böyle göre göre kardeşliğe olan hayranlığım arttı, iyiki diyorum iyiki ikizler iyiki tek çocuk değiller ömürleri boyu birbirlerine destek olucak, sevecek, koruyup kollayacaklar.
Hatta keşke diyorum kardeşim olaymış,ama Lal ve Can gibi diğer birbirinin kuyusunu kazan, hakkını yiyen, kendi yukarı çıkmak için öbürünü dibe çeken,menfaati için yanında olup işi bitinde sırt çevirenler gibi değil.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder