Lal,mışıl mışıl uyurken Can devamlı ağlıyordu karınları tok, altları temiz, gazları da çıktı ama Can uyumuyor. Annem kucağıma verdi ve Can anında sustu, yatırdım yüzüstü göğsüme nasıl güzel uyudu nasıl büyük bir mucizeydi o an benim için. Doğalı daha birkaç saat olmuştu ama beni tanıyor ve beni istiyordu çok etkilenmiştim ve çokta hoşuma gitmişti doğrusu. Anneliğimi hissettiğim ilk andı. Eve çıktık Can ne zaman huysuzlanmaya başlasa göğsüme alıyordum hemen sakinleşip deriiiin bir uykuya dalıyordu.
Bir süre sürdü bu koynumda uyumaları, öyle huzurla uyuyordu ki, evdekiler “alalım sende dinlen” diyorlar ama ben o mükemmel anı doya doya yaşamak için bırakmıyordum. Çünkü biliyordum,öyle çabuk büyüyeceklerdi ki sarılmak, koynumda uyutmak geçmişten güzel bir anı olacaktı bir gün. Ben istesem de birgün sığamayacaklar belkide istemeyeceklerdi. Nitekim de öyle oldu, şimdi istesem de koynumda uyutamam kocaman oldular,kucağımda uyurlar ama o göğsümde yatırıp, nefeslerini hissettiğim gibi olurmu ki .
Dün gece yatınca ikisini de öptüm öptüm öptüm, sarıldım sıkı sıkı, sıcak mıcak demeden. Şimdi diyorum ki keşke daha çok koynumda uyutsaydım, o zamanlar pek resim çekmiyordum keşke daha çok çekseymişim o anları hayatımın en huzurlu ve en mükemmel anlarıydı. Niye kimse söylemediki bu kadar çabuk geçeceğini, söylediler de ben mi kıymetini bilemedim acaba..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder