Bazen yazıyorum ama ya sonu gelmiyor ya da çocuklardan apar topar kapatmak zorunda kalıyorum, unutuluyor. Bu yazımı 2018'in 22. günü yazmışım, ne kadar güzeldi yakında yine baş başa kalacağız bakalım aynı kolaylıkta ve keyifte olacak mı?
Lal, Can ve ben iyiden iyiye ayrılmaz bir üçlü olduk.
Sabah daha yataktan çıkmadan güne boğuşarak başlıyoruz.
Sonra kahvaltı hazırlıyoruz, ben yumurtaları dolaptan alıyorum onlar sırayla yumurtaları kırıyorlar, ben ayakta tabaklarını hazırlıyorum onlar sandalye tepesinde yumurtanın pişmesini bekliyorlar.
Hep birlikte oturuyoruz sofraya, onlar yan yana ben karşılarına nasıl keyifli anlatamam.
Bazen hemen kalkıp beni yalnız bırakıyorlar sofrada, bazen ben sofrayı kaldırmış oluyorum onlar hala yemeye devam ediyorlar yerlerinde. Hayranlıkla izliyorum onların o hallerini, kahvaltı bitince inanılmaz bir enerji ile fırlıyorlar içeriye. Mutfak bana kalınca fırsattan istifade, hemen günün yemeğini koyuyorum ocağa bu arada kırk kere geliyorlar yanıma. '' Hadi anne, gel anne oynayalım, ne yapıyorsun anne? Sen neden gelmiyorsun anne? '' Bunların hepsi her biri bir gelişte soruluyor.
Allahtan öyle hızlı hareket ediyorumki hemen kavuşuyoruz. Başlıyoruz oyuna, odaya gidip birlikte oyuncak seçiyoruz, oturup oyun kuruyoruz iyice kaptırıyoruz kendimizi.Çok değil en fazla yarım saat sürüyor her oyun, başlıyorlar kıkırdamaya, itisip koşuşturmaya hop toplayıp yeni oyun kuruyoruz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder