Tam 15 günlük karantinanın ardından ilk kez dün annem ve çocuklar dışarı çıktık. Ama çıkıp sokaklarda yürüyüp, pervasızca dolanıp koşup oynamadık. Arabaya binip Mesudiye’ye gittik Hayıtbükü,Ovabükü sırayla bükleri gezdik. Arabadan hiç inmeden 20km hızla sanki yürür gibi dolaştık bomboş sahillerde.Normal şartlarda bu zamanlar ve bu havalarda bütün apartlar ve moteller açık sezona hazırlanıyor olurdu oysa dün hepsi kapı duvar kapalıydı.Ölü şehir gibiydi dolaştığımız yerler,deniz kenarına masa ve sandalye atan 2 aile, koca sahilde salına salına yürüyen 4-5 kişiyi saymazsak hiçkimseler yoktu sokaklarda.
Evden çıkarken çocuklarla anlaştık, arabadan inmek yok sadece biraz dolaşıp hava almaya gidiyoruz diye bu yüzden kimse olmamasına rağmen inmedik arabamızdan ve çocuklarda hiç lafını bile etmediler.
Denize en yakın olduğumuz noktada camı açıp deniz kokusunu çektik içimize ve size de arabanın içinden çektiğim bu pozu getirdim.
Kiminiz delirmiş diyeceksiniz şimdi bana , kiminiz aferin ama dünya “Evdekal” diye basbas bağrırken,1 kişinin 200 kişiye bulaştırdığı bir virüsle mücadele ederken varsın “Deli” desinler öyle değilmi ama...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder