ÇOCUK GELİŞİMİNDE SEVGİ VE EBEVYN’İN TUTUMU
Doğan Cüceloğlu’nun kitabında şunları soruyor,
*Çocuğumla ona değer verdiğim, özel gördüğüm için mi yoksa
mecbur olduğum için mi ilgileniyorum?
*Çocuğumun potansiyeline ulaşması için yardımcı oluyor
muyum?
*Çocuğumun geliştirmek için bilgi edinmeyi umursuyor muyum?
*Çocuğumun benden bağımsız birey olmasına saygım var mı?
*Çocuğumun gelişimi için emek ve zaman harcamaya istekli
miyim?
Doğan hocama göre, çocuğunun gelişimini isteyen ebevyn , en
iyisi olması için devamlı araştırır, okur, çocuğunu iyi tanır, düzenli zaman
geçirir , ona kendini geliştirmesi-denemesi için fırsat verir ve bunları kendi
isteğiyle yapar.
Çocukların sağlıklı gelişebilmeleri için asıl ihtiyaç duydukları şey ise; aslında ebevylerinin gelişimleri için emek vermelerinden çok sevgilerini hissettirmeleridir.
Ne kadar doğru, sevilmeyen, sevgi gösterilmeyen ne çok çocuk tanıyorum bütün imkanlar seferber edilse bile başarılı olamayan, başarılı olsa da mutlu olamayan. Yemeği aksatılmayan, her istediği alınan, markayla donatılan, temiz pak giyinen, defteri kitabı tam olan ama mutsuz, paylaşmayı öğrenememiş, hırçınlığıyla hep kıran döken öyle çok çocuk varki.
Çünkü en büyük ihtiyacın, sevgi, şefkat ve ilgi olduğunu atlıyoruz.
Önce çocuğumuzun ihtiyacı olan sevgiyi çocuğumuza gösterdiğimizden emin olmalıyız. Bu doğuştan gelen bir ihtiyaç ve doğdukları andan itibaren her fırsatta öpüp, sarılıp, kucağımıza alıp, sevdiğimizi söyleyip gelişimleri için isteyerek ve bilinçli hareket etmeliyiz.
Doğan her çocuk öyle böyle büyür, imkansızlıklar içinde bile doktor ,avukat , mühendis olabilir ama sevgi yoksa, ilgi yoksa ,zaman ayrılmıyor , değer verilmiyorsa mutlu, sevgi dolu çocuk olamazlar…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder