Çocuk olmak ne güzelmiş, ne kolaymışta zamanında
anlayamamışız değil mi?
Tek derdimiz okulmuş, bizden sadece derslerimizde başarılı
olmamız bekleniyormuş, hayat ne de güzelmiş de biz kıymetini bilememişiz.
Bunu hemen hemen hepimiz söylemişizdir mutlaka, annelerimiz
babalarımızda zamanında ‘’Senin yapman
gereken tek şey derslerinde başarılı
olmak, senden başka birşey istemiyoruz’’ diyorlardı.
Peki uzmanlara göre bu düşünce doğru mu?
Çocuklarımıza ders dışında sorumluluk vermeyerek, daha küçük
diye her işlerini üstlenmemiz doğru mu ?
Onlar bizim göz bebeklerimiz, kıyamadığımız, mutlu
olsunlar diye bir dediklerini iki
etmediğimiz, ayağına taş değse taş altında kalmış gibi canımızın yandığı can
parçalarımız.
‘’Çocuklarımızı
hayatımıza değil, refahımıza ortak ediyoruz’’ demiş Erdal Atabek, ne kadar da
doğru değil mi, gözlerinin içine bakıyoruz, daha birşey söylemeden ne istediklerini
anlıyor hemen yapıyoruz, etraflarında pır dönüyoruz hiçbir şeyden eksik
kalmasınlar diye her türlü imkanı sunuyor ve her türlü ihtiyaçlarını karşılıyoruz.
Hepimiz çocuklarımız için yapıyoruz bunları oysa uzmanlara göre , onlara her türlü imkanı sunarak , hayatlarını
kolaylaştırmamız onları hayata karşı güçsüzleştirip beceriksizleştiriyor.
Özellikle büyük şehirlerde anne, baba, büyükanne, büyükbaba
veya bakıcılar tarafından her türlü ihtiyacı karşılanıyor çocukların .
Kasaba ve köylerde büyüyen çocuklar , ya da kentte
yaşayıp babası çalışan, evde küçük
kardeşi olup evde bakıcıları olmayan
çocuklar. İşte onlar ailenin refahına değil hayatına ortak oluyorlar. Erken
uyanmayı, kardeşiyle ilgilenmeyi, kendi yemeyini kendi yemeyi, kıyafetlerini
kendi giyip çıkarmayı, odasını toplamayı, susayınca kendı suyunu kendi
almayı,sofra kurup toplamayı her şeyi çok küçük yaşta öğreniyorlar.
Küçük yaşta evde yapabileceği işleri görev edinen çocuklar
da sorumluluk duygusu gelişiyor. Kendi kendine yeten, kendisine güvenen,
kendisini güçlü ve başarılı hisseden çocuklar yetişiyor.
Minnesotta Üniversitesi’nin 25 yıl süren araştırmasına göre,
erken yaşta ev işlerine katkıda bulunmaya başlayan çocuklar, ihtiyaçları
anne-baba, dede-büyükanne veya bakıcı tarafından karşılanan çocuklara göre çok daha başarılılar. Araştırmalara göre ev
işleri çocuklarda başarı duygusu yaratıyor ve mutluluk veriyor. Ailenin parçası
olduğunu hıssettirip, aile bireylerinin ihtiyaclarını anlamayı sağlıyor.
